Teraz, gdy zrozumieliśmy już te podstawy akustyki wykorzystywane w muzyce, możemy przejść do kolejnych pojęć – czysto już MUZYCZNYCH 😉
Teraz, gdy zrozumieliśmy już te podstawy akustyki wykorzystywane w muzyce, możemy przejść do kolejnych pojęć – czysto już MUZYCZNYCH 😉
Analogicznie, gdy wiemy, co to dźwięk, łatwo domyślić się, czym może być dwudźwięk – czyli współbrzmienie w jednym czasie dwóch dźwięków. Oczywistym jest jednak, że w jednym czasie brzmieć może więcej niż dwa dźwięki. Mowa tu o: trójdźwiękach – gdy słyszymy trzy dźwięki na raz; czterodźwiękach – gdy cztery; pięciodźwiękach – gdy pięć – i analogicznie.
Ogólnie grupę tę nazywamy wielodźwiękami. Zawsze będzie oznaczało to, że słyszymy wtedy więcej niż jeden dźwięk jednocześnie, przy czym określenie to stosujemy, gdy występuje ich co najmniej trzy. Kolejno przejdźmy do kwestii graficznego zapisu dźwięku. Istnieją bowiem różne ich wysokości – czasem różniące się tak bardzo, że każdy z łatwością jest w stanie to wyłapać. Czasem różnica wysokości jest mniejsza – ale o tym nieco później.
Aby jednak zawsze wiadomo było, o jakiej wysokości mowa – a przede wszystkim, by możliwe było zapisane trwale danych melodii – czyli przebiegu następujących po sobie wysokości dźwięków. Takim właśnie graficznym znakiem zapisu wysokości dźwięku jest nuta. Geneza jej powstania jest rozległa, więc nie będziemy dłużej się nad nią zatrzymywać. Warto jednak wiedzieć, iż początkowo nie nazywała się „nutą” i nie wyglądała jak współczesna nuta.
W muzyce istnieje również odmienny sposób zapisu znaków graficznych. Analogicznie jak zapisując tekst posługujemy się liniami w zeszycie – tak w muzyce funkcję tę pełni pięciolinia. Jest to układ pięciu równoległych linii w jednakowych odstępach, przy czym kolejność ich numerowania zaczyna się od dołu.
Pomiędzy kolejnymi liniami (czerwone) znajdują się odpowiednio liczone od dołu pola (niebieskie). Mówimy więc, że jakaś nuta leży „na drugiej linii” – a nie „ na drugiej dolnej” – czy „na trzecim polu” – a nie „na trzecim od dołu”.


Darmowy kurs gry na harmonijce
5-dniowy kurs e-mail z poradami i filmami, które nauczą Cię podstaw gry i zainspirują.
Podaj e-mail i odbierz 5-dniowy kurs za darmo. ↓
Gratulacje!
Za chwilę otrzymasz pierwszą darmowa lekcję na podany email.
Widzimy jednak, że w przypadku, gdybyśmy mieli do dyspozycji jedynie owe pięć linii i cztery pola, możemy zapisać niewiele umiejscowionych różnie nut. Właśnie dlatego istnieją dodatkowo linie dodane: górne i dolne. Pierwsza więc dopisana linia pod pierwszą linią nazywana jest pierwszą linią dodaną dolną, a kolejna, dopisana jeszcze poniżej tamtej – drugą linią dodaną dolną. Tak samo rzecz ma się z liniami dopisywanymi powyżej piątą linią.
Następnie, aby zapis był w ogóle logiczny, potrzebny jest jakiś punkt odniesienia, który będzie warunkował położenie dźwięków. W muzyce rolę tę pełnią klucze. Istnieje ich dość duża liczba – my jednak skupmy się na kluczu wiolinowym – gdyż jest najbardziej znany i powszechnie używany.

Klucz ten należy do grupy g – oznacza to, że warunkuje położenie na pięciolinii dźwięku „g”. Wobec tego, w tym miejscu, w którym rozpoczynamy rysowanie klucza wiolinowego, czyli na drugiej linii położona jest nuta g.
Nieco mniej często używanym, ale również ważnym kluczem jest klucz basowy, który należy do grupy f – czyli warunkuje położenie dźwięku „f”.

Tak natomiast wygląda układ dźwięków na pięciolinii i odpowiadające im klawisze fortepianu.

Tak natomiast wygląda układ dźwięków na pięciolinii i odpowiadające im klawisze fortepianu.
Zapraszam Cię do kolejnej lekcji gdzie opowiem Ci o podstawach podczas tworzenia bluesa 12 taktowego!