Vibrato ręczne – jeden z charakterystycznych i łatwych efektów gry. Słyszysz go jako przerwanie płynnego rozchodzenia się dźwięku, szybszego a czasem bardzo powolnego. Początkowo musisz stworzyć komorę rezonansową w dłoniach – wydając dźwięk odmykaj i zamykaj ją, odsuwając prawą dłoń. Efekt ten możesz wzbogacić przez np. podciąg. Jednym z mistrzów tej techniki jest  Sonny Boy Williamson II.

Vibrato językowe (tremolo) – używasz tu jedynie samego języka: układasz język jak przy wymawianiu tu-tu-tu-tu. Wychodzi najlepiej na niższych kanałach. Możesz dodawać tutaj już opanowane podciągi. Można eksperymentować przesuwając język prawo-lewo lub  góra-dół.

Vibrato  przeponowe – teraz nieco o technice przeponowej: wciągając powietrze, wykonuj szybkie ruchy przeponą, reguluj przepływ powietrza. Żeby usłyszeć, jak prawidłowo brzmi ta technika, połóż rękę na środku brzucha, gdzie kończy się mostek i wciągaj jednostajnie powietrze jednocześnie delikatnie naciskaj przeponę. Po dłuższym czasie będziesz mógł wykonać tę technikę bez dodatkowej ręki. Ta technika jest najtrudniejsza i wymaga wielu miesięcy ćwiczeń.

Tremolando – charakterystyczna technika dla harmoniki: polega na  szybkim prześlizgiwaniu się z kanału na kanał, wykonujemy ją na dwóch kanałach, obojętnie czy na wdechu, czy na wydechu. Możemy łączyć z podciągami i vibratem. Najszybciej nauczysz się tej techniki ruszając głową na boki i jednocześnie rekami, to zwiększy dodatkowo Twoją szybkość. Najlepiej zacznij się uczyć tej techniki na wdechu.

Glissando – w celu uzyskania glissanda, należy ślizgać się po kanałach, równocześnie dmuchając w nią. Możemy uzyskać na wdechu i wydechu. Możemy rozpocząć lub zakończyć nią riff. Łatwa do opanowania.

Overbending (Podwyższanie) – opisuję tę technikę jako ostatnią, bo nie jest ona tak często wykorzystywana w bluesie jak w jazz’ie. Jest używana tylko przez niektórych harmonijkarzy, aczkolwiek warto opanować tą technikę. To technika trudna, żmudna i wymagająca dużo pracy. Ma ona za zadanie podwyższyć dźwięk stroika.